ابنُ دُرَید
ابوبکر محمد بن حسن بن عتاهیة ازدی لغوی (٣٢١ -٢٢٣  ه.ق.). تولد او به بصره بود و در همان شهر تحصیل علوم کرد ودر سال ٢٥٧ ه.ق. در فتنۀ صاحب الزّنج از بصره به عمان و از عمان به فارس رفت و به دربار آل میکال پیوست و در آنجا ریاست دیوان بدو مفوض گشت و پس از عزل و انتقال میکالیان بخراسان (٣٠٨ ه.ق.) به بغداد رفت و خلیفه او را ٥٠ دینار مشاهره مقرّر داشت. از آثار او کتاب الجَمهَرَة است در لغت عرب که به نام  آل میکال نوشته و مقصورۀ او قصیده ای است طولانی نزد ادبا معروف و بر آن شرحها نوشته اند. و کتابهای دیگری نیز در لغت تصنیف کرده است. و کتاب وشاح و غریب الحدیث و لغات القرآن از اوست. ابنُ دُرَید با آنکه در شرب خمر افراط میکرد عمری طویل یافت و در ٩٠ سالگی در بغداد مبتلا به فالج شده و هشت سال پس از آن درگذشت. او استاد مُبَرَّد است.