من اَر به قبله رو کنم، به عشقِ رویِ او کُنم
إقــامــۀ صـلــوة را بــه گـفـتــگـویِ او کــنـم

گـر از وطـن سـفـر کنم سفر به سوی او کنم
زِ حــجِّ بـیـت بــگـذرم طـوافِ کــویِ او کـنـم

کز احترامِ مولِدَش حَرَم شده ست مُحترم

***

اَلا کـه رحـمـت آیـتـی زِ رحـمـتِ علی بود
هــمـه کـتـابِ انـبـیـاء حـکـایـتِ علی بـود

بهشت و هـر چه اندر او عنایتِ علی بود
أَجَـــلِّ نــعــمــتِ خُـــدا ولایـــتِ علی بــود

در این ولا بگو نعم، که هست اعظمِ نعم

***

شـهـی کـه از لـسـانِ او خـدا کـنـد خطاب را
بـه حُـکـمّ او بـه پـا کُـند قیامت و حساب را

بـه حـبّ و بغضِ او دهد، ثواب را عِقاب را
مُنزّه ست از آن که من بخوانم آن جناب را

خدیوِ دولتِ عرب امیرِ کشورِ عجم

***

بـبـخـشـد از تـبـسُّمی، وجود مُمکنات را
سِـتــانـد از تـکـلُّـمـی قــرارِ کــائـنـات را

زِ لُطف و قهر میـدهد حیات را مَمات را
اگـر زِ حـالِ مـا سـوی بـگیرد التفات را

به یک اشاره میـزند بساط کَون را به هم

***

بهشت را بهشته ام، بهشتِ من علی بود
علی ست آن که از رُخش بهشت مُنجلی بود

به غیر دیده داشتن نشانِ اَحوَلی بود
کسی ست عاشقِ ولیّ که ناظرِ ولیّ بود

به دستِ دیگران دهد کلیدِ گُلشنِ اِرَم

***

به زندگی از آن خوشم که زندگی ست دادِ او
بدان اُمید جان دهم که جان دهم به یادِ او

به عیش و طیش و نیک و بد خوشم در اِنقیادِ او
اَلا مُرادِ عاشقان همه بُوَد مُرادِ او

چه در تَعَب چه در طَرَب چه در نعم چه در نقم

***

تو ای عليِّ مُرتَضی که نفسِ پاکِ أحمدی
چو نفسِ پاکِ احمدی ظهورِ ذاتِ سَرمَدی

زِ هر عِلَل مُنزّهی زِ هر خلل مُجرّدی
به ظاهرِ محمّدی تو باطنِ محمّدی

نبيّ به جسمِ طاهرت خطاب کرده ابن عَمّ

***

سرودۀ فؤاد کرمانی
رحمة الله علیه
وفات 1358 ه.ق