عُـمَر بن خَطّاب

مرگ
درسال 23 ه.ق
در ماه ذوالحجّة
در روز بیست و ششم
در مدینة

 عُمَر بن خَطّاب بن نفیل قرشی عدوی ،
 مکنّی به ابوحفص .
 دومین خلیفۀ مسلمانان .
 وی نخستین کسی است در اسلام
 که ملقّب به «امیرالمؤمنین » گشت .
 عمر مردی شجاع و دوراندیش بود
 و به عدلِ او مَثَل زنند.
 در سال چهلم پیش از هجرت به جهان آمد
 و در روزگار جاهلیّت
 از پهلوانان قریش به شمار میرفت
 و سفیر آنان بود.
 در سال پنجم پیش از هجرت اسلام آورد
 و باعث تقویت مسلمانان
 که در آن زمان تعداد آنها اندک بود گشت .
 در سال سیزدهم هجری
 در روز درگذشت خلیفۀ اول
 با وی به خلافت بیعت شد.
 در عهد او شام ،
 عراق ،
 قدس ،
 مدائن ،
 مصر و
 الجزیرة
 به دست نیروی اسلام فتح گشت .
 او نخستین کسی است که تاریخ هجری را متداول ساخت
 و برای مسلمانان بیت المال بنیان نهاد
 و نیز در روزگار او دیوانـهائی
 به سبک دیوانـهای ایران تأسیس گشت .
 دو شهر بصره و کوفه
 به امر او ساخته شد.
 وی به تنهایی از بازارها و معابر می گذشت
 و هر جا اصحابِ دعویی به او روی می آوردند
 همان جا بین آنها داوری میکرد.
 دِرهمـها در عهد او نقش کسری داشت
 و او در بعضی از آنها جملۀ «الحمدلله»
 و در برخی «لا اله الا الله وحده »
 و در بعضی «محمّد رسول الله» را بیفزود.
 نقش مُهرِ او «کفی بالموت واعظاً یا عُمَر» بوده است .
 پیغمبر (ص) او را لقب فاروق
 و کنیۀ «ابوحفص» داد.
 وی دختر خویش حفصة را به ازدواج پیغمبر (ص) درآورد.
 و سرانجام به سال ٢٣ ه.ق
 شخصی به نام فیروز فارسی ،
 مکنّی به ابولؤلؤ
 که غلام مُغَیرَة بن شُعبة بود،
 وی را در نماز صبح
 با خنجر
 مجروح ساخت
 و پس از سه روز درگذشت .

***

 ... فقال عمر بن الخطّاب :
 و الله
 ما شككت منذ أسلمت الّا يومئذ
 فأتيت النّبيّ صلّى الله عليه و سلّم
 فقلت :
 ا لست نبيّ الله ؟
 قال :
 بلى
 فقلت :
 ألسنا على الحقّ وعدوّنا على الباطل ؟
 قال :
 بلى
 قلت :
 فلم نعطى الدّنيّة في ديننا اذن ؟
 قال :
 انّى رسول الله
 و لست أعصيه
 و هو ناصري
 قلت :
 أ و ليس كنت تحدّثنا أنّا سنأتي البيت و نطوّف به ؟
 قال :
 بلى
 أ فأخبرتك انّك تأتيه العام ؟
 قلت :
 لا
 قال :
 فإنّك آتيه و مطوّف به ...

***

 ... ثم أنشأ يحدث عن نفسه
 فقال :
 لقد رأيتني و أختا لي
 نرعى على أبوينا
 ناضحاً لنا
 قد ألبستنا أمّنا نقبتها
 و زودتنا يمنتيها هبيداً
 فنخرج بناضحنا
 فإذا طلعت الشّمس
 ألقيت النّقبة إلى أختي
 و خرجت أسعى عريان
 فنرجع إلى أمّنا
 و قد جعلت لنا لفيته من ذلك الهبيد فيا خصباه.

***