ای شـیرِ خُدا ، امامِ اَعـظـم    
                              ســـالارِ صحـــابـۀ مُــکَــــرَّم
 آموختـه عــلمِ  مِـن  لَـدُنّـی
                              از تو خضـر و شُعـیب و آدم
 از جمله مُهاجران توحاضر
                              و ز جمله صحابه را تو اعلم
 آن حال که قـنـبـرِ تو دارد
                             حقّا  که  نداشت قیصر و جَـم
 دوشـینه به بـاغِ عالمِ غیب
                             بُــلبُــل به تــرانـه گـفت آن دم :
 تا هست ، علی امامِ عالی ست
                                  در مملکتِ دو کون والی  ست