مَعن.

[ م َ ]
(اِخ)

ابن زائدة بن عبدالله شیبانی، مکنی به ابوالولید (متوفی به سال ١٥١ ه.ق.). از بخشندگان معروف عرب و یکی از فصحای شجاع بود. در بخشندگی چون حاتم طائی بدو مثل زنند. عصر اموی و عباسی را درک کرد. در آغاز با اکرام و اعزاز در ولایات رفت و آمد داشت و چون کار خلافت بر عباسیان قرار گرفت منصور وی را خواست و او پنهان شد و چون جنگ هاشمیه پیش آمد و گروهی از مردم خراسان بر منصور شوریدند و با او به جنگ پرداختند، مَعن در این جنگ شرکت کرد و در پیشاپیش منصور با رشادت جنگ کرد و آنان را از اطراف منصور پراکنده ساخت. منصور پس از این واقعه وی را گرامی داشت و امارت سیستان را به او واگذار کرد و مَعن مدتی در سیستان اقامت گزید و در آنجا به ناگهان کشته شد. شاعران را دربارۀ او مراثی و مدایحی است.
(از علام زرکلی).
و رجوع به معن زائده و وفیات الاعیان و تاریخ سیستان و کامل ابن اثیر شود.

ناخنی از معن و جعفر کم نکردی فضل از آنک
فضلۀ هر ناخنت را معن و جعفر ساختند
خاقانی

هر ناخنیش معن و هر انگشت جعفری ست
پس معنِ جود چون نهم و جعفرِ سخاش
خاقانی

نه ناخن رسد خون دل بحر و کان را
که هر ناخنش معن و نعمان نماید
خاقانی