هیچ کس ابنِ هیچ کس

 روزی شیخِ ما - قدّس الله روحه العزیز - به تعزیتی میرفت.
 مُعرِّفان پیشِ شیخ آمدند و
 خواستند که آواز برآرند چنان که رسمِ ایشان باشد و
 القابِ او  برشمرند.
 چون شیخ را بدیدند ، فروماندند که چه گویند.
 از مریدانِ شیخ پرسیدند که :
 شیخ را چه لقب گوییم ؟
 شیخ ، آن فروماندنِ ایشان بدید.
 گفت :
 درروید و آواز دهید که هیچ کس ابنِ هیچ کس را راه دهید.
 همۀ بزرگان ، سَر  برآوردند. شیخ را دیدند که میآمد.
 همه را وقت ، خوش گشت و بگریستند.