از میرزا حبیب خراسانی رحمه الله

آیینۀ کبریا، علی بود
مرآت خدانما، علی بود

پیری که به بر نمود تشریف
از خِلعت «هل اتی» علی بود

شاهی که به سر نهاد  دیهیم
از افسر «إنّما»، علی بود

هر نامه که شد فرود از حقّ
در مِدحَت مرتضی علی بود

هر جلوه که کرد چهرۀ دوست
بر خاطر اولیا، علی بود

هر نامه که از خدای جبریل
آورد به مصطفی علی بود

یک حرف بس ست اگر کسی هست
در خانه که حرف «با» علی بود

آن نقطۀ «با» که پیش یکتا
پشتش به دعا دوتا، علی بود

آن کس که به نام اوست «بسمل»
بر مصحف إصطفا، علی بود

با ختم رسل عیان و پنهان
با سایر انبیا، علی بود

دستی که به جود کشتی نوح
آورد به استوا، علی بود

آنکو  به خلیل نارِ نمرود
بنمود گل و گیا، علی بود

آن حرفِ ندا که گفت یونس
در ظلمت بحر، یا علی بود

آن کس که به دستش از دل حوت
ذوالنّون بشد رها، علی بود

آن کس که عصا به دست موسی
بنمود چو اژدها، علی بود

کام همه را روا علی بود
درد همه را دوا علی بود

بر دوش نبی که برتر از عرش
آن کس که نمود جا، علی بود

آن کش به احد نمود احمد
از «ناد علی» ندا، علی بود

مقصود ز طوف حجّ و عمره
وز کعبه و از مِنا، علی بود

مطلوب ز رکن و زمزم و حِجر
از مروه و از صفا، علی بود

شایستۀ «هل اتی» علی بود
زیبندۀ «لافتی» علی بود

آن پرده فکن که پرده برداشت
از «لوکشف الغِطا»، علی بود

بر موضع خاتم نبوّت
آن کس که نهاد پا، علی بود

مجموعۀ ماسوی علی بود
أُنموذَج ماوَرا علی بود

هم اول و مبتدا علی بود
هم غایت و منتهی علی بود

گر پرده ز چهره برفکندی
گفتی همه کس خدا علی بود

بی پرده بگو علی خدا نیست
لیكِن ز خدای هم جدا نیست