ز رهِ هوس به تو کی رسم نَفَسی ز خود نرمیده من
یادگارِعُمر
درباره وبلاگ


حافظ سخن بگوی که بر صفحۀ جهان ------- این نقش ماند از قلمت یادگارِ عُمر ---------- خوش آمدید --- علی
نويسندگان
یک شنبه 3 آبان 1394برچسب:, :: :: نويسنده : علی

ز رهِ هوس به تو کی رسم؟ نَفَسی ز خود نرمیده من

همه حیرتم، به‌ کجا رَوَم؟ به رهت سری نکشیده من

به چه برگ سازِ طرب‌ کنم؟ ز چه جام نشئه طلب‌ کنم؟

گلِ باغِ شعله نچیده من‌، میِ داغِ دل نچشیده من

چو گل، آنکه نسخهٔ صد چمن، ز نقابِ جلوه ‌گشوده تو

چو می، آنکه عشرتِ عالَمی، ز گُدازِ خود طلبیده من

چه بلا ستمکش غیرتم چقدر نشانهٔ حیرتم

که شهیدِ خنجرِ نازِ تو شده عالَمی و تپیده من

تو به محفلی ننموده رو که ز تابِ شعلهٔ غیرتش

همه اشک‌ گشته به‌ رنگِ شمع و ز چشم خود نچکیده من

میِ جامِ ناز و نیازها به خمار اگر نکشد چرا

ز سَرِ جفا نگذشته تو، ز درِ وفا نرمیده من

چو نگاه‌ِ گرم به هر طرف‌ که‌ گذشته محملِ نازِ تو

چو دل‌ِ گداخته از پی‌ات به رکابِ اشک دویده من

تو و صد چمن طربِ نُمُو من و شبنمی نگه‌ آبرو

به بهارِ عالَمِ رنگ و بو، همه جلوه تو، همه دیده من

نه جنونِ سینه دریدنی نه فنونِ مشقِ تپیدنی

به سوادِ دردِ تو کی رسم؟ الفی ز ناله‌ کشیده من

چو سَحَر نیامده در نظر، رَمِ فرصتِ نَفَس آنقدر

که بَرَم بر آب شکفتگی به طراوت‌ِ گلِ چیده من

به‌ کدام نغمهٔ دل گُسِل ز نواکشان نَشَوم خَجِل؟

چو جَرَس به غیرِ شکستِ دل سخنی ز خود نشنیده من

من «بیدل» و غَمِ غَفلتی‌، که زِ چشمـبندِ فُسونِ دل

همه جا ز جلوهٔ من پُر ست و به هیچـجا نرسیده من

میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی
وفات در قرن 12 هجری قمری
در کشور هند در شهر دهلی
رحمة الله علیه