مالِكُ المُلك ست هر كش سَر نَهَد
بی جهانِ خاك صد مُلكش دهد
لیك، ذوقِ سجده ای پیشِ خُدا
خوشتر آید از دو صد دولت تو را
پس بنالی كه نخواهم مُلكها
مُلكِ آن سجده مسلّم كن مرا
پادشاهانِ جهان، از بَد رَگی
بو نبُردند از «شرابِ بندگی»
ور نه اَدهَم وار، سرگردان و دَنگ
مُلك را برهم زدندی بیدرنگ
مثنوی معنوی دفتر 4
آمار
وب سایت:
