زرتشت.

[ زَ ت ُ ]
(اِخ)

زردشت را زرتشت گویند که پیشرو و پیشوای آتش پرستان است.
(برهان) (آنندراج).

بمعنی زردشت.
(جهانگیری).

یکی از نامهای شت زردشت.
(ناظم الاطباء).

اصل آن زَرَثـوشـتَـرَ است.
(یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

زردشت.

نام شخصی است از نسل منوچهر.
شاگرد افلادوس حکیم که شاگرد فیثاغورث بود و در زمان گشتاسب دعوی نبوت کرد و مجوس او را پیغمبر دانند و زند را کتاب آسمانی گویند و زعم فردوسی آن است که او از نسل ابراهیم (ع) است و نامش ابراهام و زردشت لقب او همچنانکه نام حضرت ابراهیم اپراهام و زرتشت لقب او، چنانکه میگوید:

نهم پور زردشت پیشین بد او
براهیم پیغمبر راستگو

و معنی ترکیبی آن، زردشت یعنی آنکه «زر» پیش او «زشت» و مبغوض است، چنانکه در لغت دشت گذشت و اکثر اهل اسلام او را کاذب و ساحر دانند و شیخ مقتول و فاضل شَهرزوری و علامۀ شیرازی و جمعی از متأخرین، چون علامۀ دوانی و میرصدرالدین و غیاث الدین منصور او را نبی فاضل و حکیم کامل دانند و الله اعلم و زراتشت، زرداهشت، زردهشت، زرادشت و زراهشت نیز گویند و بعضی گفته اند او آذربایجانی بود، چون گشتاسب معجزه طلب کرد، به کورۀ مس تفته اندررفت. و در فقه امامیه از اهل بیت منقول است که مجوس را شبه کتاب از آن ثابت کنند که ایشان را رسولی بود زردشت نام، قوم فرس وی را تصدیق نکردند و بکشتند و کتاب وی بسوختند و بعد از قتل پشیمان شدند و هر کس هرچه از کتاب وی یادداشت نوشتند و خود نیز چیزی بدان دربستند و آن «زند» است که الحال در میان است.
(فرهنگ رشیدی) (از غیاث اللغات).

رجوع به تاریخ ایران باستان، یشتها، مزدیسنا، یسنا، خرده اوستا و زردشت شود.