در شکّیّات متعلّقۀ به رکعات نماز

مسأله 15
اگر بعد از فراغ از نماز شك او منقلب شود به شكِّ ديگر، اقوى آن است كه نمازِ احتياط بر او نباشد زيرا كه شكِّ اوّل زايل شد و شكِّ دوم شكِّ بعد از فراغ است اعتبار ندارد، چه پيش از شروع به نمازِ احتياط شكّش منقلب شود يا در اثناء آن يا بعد از فراغ از آن؛
لكن احوط آن است كه عمل به «شكِّ دوم» كند و بعد از آن اصلِ نماز را اعاده كند و اين در صورتى است كه شكّ او منقلب نشود به نحوى كه يقين به نقصان نماز پيدا كند؛
مثل آن كه شكِّ او ميانِ دو و چهار بوده و بنا بر چهار گذارده و بعد از نماز، شك او منقلب شود به شكِّ ما بين سه و چهار،
يا آن كه شك ميان دو و سه و چهار بوده مثلًا، و بعد از نماز شكّش منقلب شود به سه و چهار يا عكس اين دو صورت، كه در اين صور، يقين به نقصان نماز پيدا نمى‌كند‌
به خلاف آن كه شك ميان دو و چهار بوده مثلًا، و بعد از نماز شكّش منقلب شود به شكِّ ميان دو و سه كه در اين صورت بايد عمل كند به مقتضاى شكِّ حاصلِ بعد از نماز، زيرا كه معلومش شد نمازش ناتمام است، و سلام او در غيرِ محل بوده، پس بايد
بنا بر سه گذارد و نماز را تمام كند
و بعد از نماز يك ركعت ايستاده يا دو ركعت نشسته به جا آورد
و دو سجده‌ى سهو نيز براى سلام بى‌جا به جا آورد
و احوط علاوه بر آن اعاده‌ى نماز است.