در لغتنامۀ مرحوم دهخدا

قُنوت.
(ع مص)
- فرمانبرداری کردن. و از این معنی است قول خداوند تعالی : القانتین و القانتات.
- خاموش بودن. سکوت کردن.
- بازماندن در سخن. امساک در کلام.
- ایستادن در نماز. و به همین معنی است حدیث : أفضل الصّلوة طول القنوت.
- دعا کردن.
- ذلیل و خوار شدن : قنت له : ذلّ.

*******

در کتاب العین
فراهیدي

قنت‏
و قَنَتُوا لله أي أطاعوه،
و منه‏ القُنُوتُ‏ أي الطّاعة،
و قَانِتُونَ‏ أي مطيعون.
و القُنُوتُ‏ : الدّعاء في آخر الوتر قائما، و منه قوله تعالى : وَ قُومُوا لِلهِ قانِتِينَ‏، و قوله‏ : أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ‏ آناءَ اللَّيْلِ، و هو الدّعاء قياما هاهنا.
و قَنَتَتِ‏ المرأةُ لزوجها أي أطاعته.

*******

جمهرة اللغة
ابن دُرَید